اشعار

پخش سبک                                              یـا بـاقـرِ آل عـبـا؛ ای یـادگـار کــربــلا

جان علی و فـاطمه؛ دلبـند زین العـابدین           جانها فدای راهت ای؛ فرزند زین العابدین

یـا بـاقـرِ آل عـبـا؛ ای یـادگـار کــربــلا

*************************

ای جان من،جانان من؛ ای ذکر تو درمان من           می‌باشد ای وجه خدا؛ خاک تو بر چشمان من

بر قلب ما یا سیدی؛ آتش زده سوز غمت           مسموم کینه گشته‌ای؛ گریم به یاد ماتمت

یـا بـاقـرِ آل عـبـا؛ ای یـادگـار کــربــلا

*************************

فرمانروای عالمین؛ ای بر نبی نور دوعین           ای مُحرمِ حجّ عزا؛ ای شاهد داغ حسین

در گلشن سرخ وفا؛ دیدی گلی پرپر شده           در مقتل خونِ خدا؛ دیدی تنی بی‌سر شده

یـا بـاقـرِ آل عـبـا؛ ای یـادگـار کــربــلا

*************************

در قتلگه افتاده بود؛ روح و روان مصطفی           سوز دل جـن و مَلَک؛ داغ ذبیحاً بل قـفا

رنج مُداوم دیده‌ای؛ هر جا و در هر مرحله           دور و بر تو بوده‌انده؛ شمر و سَنان و حرمله

یـا بـاقـرِ آل عـبـا؛ ای یـادگـار کــربــلا

پخش سبک

گـشتـه مـسمـوم از جـفـا امامِ بـاقـر            نـور چـشـمِ مـصـطـفـی امـامِ بـاقـر

ای عـالمِ؛ ای مُدبّـر ** ای نـور حیّ قـادر ** مظلـوم امامِ باقر

در عزایت یا مولا گریه شد کار همه            آتـش دلـهـا شـده؛ نـاله‌های فـاطـمـه

یا مظلوم؛ یا مظلوم؛ ای پسر فاطمه(۲ )

**************************

جـان احـمـد، حجت معـبـود سـرمد            زهر کینه بر دل و جانت شـرر زد

مظهر حق الیقینی ** پور زین العابدینی ** جان نثار راه دینی

جـانِ ما سینه زنها، فـدای مـاتـم تو            گیرم وضوی غم از، چشمۀ زمزم تو

یا مظلوم؛ یا مظلوم؛ ای پسر فاطمه(۲ )

**************************

دیدگانت از غـم و از غصه تر بود            شاهدی بر اشک چـشمان پـدر بـود

زادۀ مرد بُکـایی ** همدم اشک عـزایی ** یادگـار کـربلایی

گریۀ بـابـای تو، زنـده می‌نمود آقـا            خاطرات گودال و، سرِ از تن جدا را

یا مظلوم یا مظلوم ای پسر فاطمه(۲ )

خـاکـستـر وجـود مـرا می‌دهـد به بـاد            سنگـیـنی عـزای تو یا حـضرت جواد

تشنه، میان خانۀ خود دست و پا زدی            یک جرعه آب، همسر تو، دست تو نداد

زهری که ذرّه ذرّه تنت را مذاب کرد            خونی به قلب فـاطمه و بـوتـراب کرد

سوزانده تر ز زهر جفا، ظلم همسر است            غربت میان خـانه، دلت را کـباب کرد

پاره جگر شدی و کنارت طبیب نیست            اینجا کسی به فکر امام غـریب نیست

وقتی که پای بغض علی در میان بُوَد            زهر و جفا و کینۀ همسر عجیب نیست

گر چه به لب رسیده نفس های آخـرت            لب تشنه ای، شبـیـه لـب جـدّ اطهـرت

امـا هــنـوز یــاد گــل یــاس پــرپـری            یـاد مــدیــنـه کـرده ای و یـاد مــادرت

شکر خدا که دور و برت خواهری نبود            در وقت دست و پا زدنت، مادری نبود

شکر خـدا کـنیـزکی از نـسل سـاربان            آنجـا به فکـر غـارت انگـشتـری نبود

كـبـوتـرانه نگـاهش به سمت بـالا بود            سفـر بـراى دل خـستـه اش مـهـیّـا بود

کسی که عـالـم هـستی طُـفـیـل او باشد            میان خانه خود هم غـریب و تنهـا بود

خـزان، كـنار نفـس هاى او قـدم مى زد            بهـار، گـمشده در چـشم هاى دریـا بود

چه حس و حال عجیبى دوباره باران داشت            كه سوز حـنجره از ناله اش هویدا بود

نماز غـربت خود را شكسته برپا كرد            اگرچه یك دلِ سیـر آشنـاى غـم ها بود

در آن فضاى نفـس گـیر بى وفـایى ها            كه انعكاس صدایش به حجره پیدا بود

خدای جود و کرم، لحـظه هـاى آخر را            مـیان بـستـر خود بى قـرارِ زهـرا بود

چراغ عـاطفه با موج اشك روشن شد            نگـاه ماه نهم، سمت عـرش اعـلى بود

با دلی پُر غم سیه پوش عزایت می شوم           آستـان بـوس حـریم با صفـایت می شوم

از دعای حضرت زهرا و لطف بی حَدش           باز هم مهمان بَزم روضه هایت می شوم

تا که حرف از کاظمین و مرقد تو می شود           شکر حق بَدجور دلتنگ هوایت می شوم

چشم را می بَندم و همراه کفترهای طوس           زائر بـارانی صحـن و سـرایت می شوم

پشت سر باب الجَواد و روبرو باب المُراد           هر طرف رو می کنم غرق عطایت می شوم

پَرشکسته میکِشم خود را به سمت و سوی تو           مُعتکف در گوشۀ ایوان طلایت می شوم

بـاز هـم بـر دل مـظلـوم شـرر افـتـاده            باز هم شـعـلـۀ زهری به جگـر افتاده

اینهمه زجر بر این جسم جوانش ندهید            وسط حجـره جواد است به سر افـتاده

دست و پا میزند و هادی خود را خواند            جـوهـر صـوت رسایش ز اثـر افـتاده

آب شد پیکرش از زهر به دادش برسید            به خـدا جـان امـامت به خـطـر افـتاده

صاحب عرش الهی ست شده خاک نشین            یــاد آشـفــتــگــیِّ جــدش اگــر افـتـاده

جگر تشنه او ذکر انا العـطشان داشت            از دل حـجـره به گـودال گـذر افـتـاده

ایـن بـدن زیـر سُـم اسـب نـرفـتـه امـا            نـظـرش بر تـن مـظـلـوم  دگـر افـتاده

زیر لب روضه شمشیر و سنان میخواند            یا حـسیـن گـویـد و با دیـدۀ تـر افـتـاده

کربلا روضه اش اما بخدا بر عکس است            چـقـدر بـر بـدنـش تـیـغ و تـبـر افـتاده

ریختند از همه سو بر تن صد چاک حسین            گـذر فـاطـمـه بـر جـسـم پـسـر افـتاده

خواهرش آمد و با پیکر بی سر میگفت:            بر تـنـت نـیـزه شکـسته چـقـدر افـتاده

 پخش سبک   

عـبـدِ حـریـم تو ای مولای عـالـمیـنـیم            از همین هیأت آقا زائـر کـاظـمـیـنـیـم

این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا

*************************************************

ما از ازل آقا جان، دل بر ولایت داریم            چون سائلان نشسته، دمِ باب الـمرادیم

یـا جـوادُ الائـمّـه، فــدای ســوزِ آهـت            یک حجرۀ در بسته، گردیده قتلگاهت

عـیـان شد در غـریـبی دردِ نهـانت آقا            زهرِ جفا زد آتش، بر جسم و جانت آقا

این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا

*************************************************

همدم اشک و آه و سوزِ شرر شدی تو            مثلِ بابا در غربت، پاره جگر شدی تو

از ظلم و بی وفایی، پرپر چو لاله بودی            در حجره ای در بسته تو غرقِ ناله بودی

امّ الفضلِ ملعـونه، بر تو ستـم روا کرد            دلِ محـبّیـنت را با یادت غَـم سَرا کرد

این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا

*************************************************

با لبِ تـشنه آقا چـون جـانِ تو فـدا شد            زنـده دوبـاره داغ؛ شهـیـد کـربـلا شد

آن شهیدی که گردید، چون گل به مقتل پرپر            با نـالۀ جـانـسوزِ حسین غـریبِ مـادر

آن شهیدی که سرش از پیکرش جدا شد            راسِ مـقـدّسِ او هــلال نـیــزه هـا شـد

این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا؛ این الرضا یا مولا

 پخش سبک   

عــزای جــواد الائــمّـه رسـیــده            ناله دارد مـادری قـامت خـمـیده

واویلا واویلا؛ واویلا واویلا (۳)

*********************

در دلها گـشته به پا شور قیامت            یا حجّت بن الحسن سرت سلامت

زهرِ کینه زد آتش بر جسم و جانش            آزرده شد از جفا روح و روانش

واویلا واویلا؛ واویلا واویلا (۳)

*********************

ام الفـضلِ ملعـونه هـمـراهِ اَعداء            زهـر جـفـا داده بر مولا واویلا

سر بر خاکِ حجرۀ غربت گذارد            با نـالۀ یا حسین جـان می سپارد

واویلا واویلا؛ واویلا واویلا (۳)

*********************

عطش شده غالب بر سبط پیمبر            گویا اشکش شد جاری درغم اصغر

شش ماهه ای که از رویِ دستِ بابا            با تیرِ سه شعـبه شد زائرِ زهـرا

واویلا واویلا؛ واویلا واویلا (۳)

 پخش سبک   

در عـزایت ای گـل خـیـر الـنـسا            حضرت سلطان شده صاحب عزا

حُـبّ تو آغـشـتـه بـا آب و گِـلـم            نـام زیــبــای تــقــی ذکــر دلــم

گشته جاری اشک غم از دیده ها            در عـزایت یا جـواد ابنُ الرّضا

سیدی ابن الرضا ابن الرضا (۲ )

*********************

عشق رویت در سرشت عاشقان            کـاظـمـین تو بهـشـت عـاشـقـان

نــذر وادیِ غـمـت جـان و تـنـم            ســائـلِ بـابُ الــمــرادِ تـو مـنــم

حجت اللّهی و رکنِ عـدل و داد            یا جـواد و یاد جـواد و یا جـواد

سیدی ابن الرضا ابن الرضا (۲ )

*********************

ای فـدای روضـۀ جـانـسـوز تو            آهِ جـانـسـوز شــرر افــروز تـو

در میان حجـره ای در بـسته ای            تشنه و بی جان؛ دل شکـسته ای

زهـر کیـنه شعـله بر جانت زده            عــالـم از ســوز دلـت آتـشـکـده

سیدی ابن الرضا ابن الرضا (۲ )

*********************

ای به قـربـانِ تـو و سـوزِ دلـت            هـم دمـت گــردیـده آقـا قــاتـلـت

ای بـه قـربـان طـنـیـنِ یـا ربـت            فـاطـمـه یـا فـاطـمـه ذکـر لـبـت

روضه ات سوزی به سینه می دهد            اَشـهـدت بـوی مـدیـنـه مـی دهـد

سیدی ابن الرضا ابن الرضا (۲ )

*********************

نور هر قلبی ز خورشید ولاست            کاظمینت بهر ما چون کربلاست

شد عطش غالب به جسم و جان تو            یا حسین، ذکرِ لبِ عـطـشان تو

حـجـره ات گــردیـده وادیِ بــلا            زنـده شــد داغ شـهــیــد کـربـلا

سیدی ابن الرضا ابن الرضا (۲ )

*********************

او که لب تشنه به گودالِ شرف            داده جان بهر رسیدن بر هـدف

او که غـرق نیزه و شمشیر بود            نعره های قـاتـلـش، تکـبـیـر بود

او که پیش چشم زینب، خواهرش            جلوه گر شد بر سرِ نیزه، سرش

یا حسین و یا حسین و یا حسین (۲)

سیدی ابن الرضا ابن الرضا (۲ )

 پخش سبک   

شـاه مُـلکِ قـضا ادرکـنی          نـور چـشم رضا ادرکـنی

جواد الائمّه ادرکنی؛ جواد الائمّه ادرکنی؛ جواد الائمّه ادرکنی

واویلا واویلا واویلا؛واویلا واویلا واویلا؛واویلا واویلا واویلا

*************************************

غـرق مِحـنت دلت شد آقا          هـمـسرت قـاتـلـت شـد آقا

رفـتـه تا سـما سـوز آهـت          خـانه ات شده قـتـلگـاهـت

یـوسـفِ غـریـب بـغـدادی          اَلعَطَش گفتی و جان دادی

جواد الائمّه ادرکنی؛ جواد الائمّه ادرکنی؛ جواد الائمّه ادرکنی

واویلا واویلا واویلا؛واویلا واویلا واویلا؛واویلا واویلا واویلا

*************************************

از تو اِی افـتـخـار شـیـعه          روضـۀ کـربـلا شـد زنـده

جان دهی نور حقّ الیقـین          غـریبانه بر روزی زمین

ولی دیـگـر ز ظـلـم اعـدا          تنـت بی سـر نشد یا مـولا

جواد الائمّه ادرکنی؛ جواد الائمّه ادرکنی؛ جواد الائمّه ادرکنی

واویلا واویلا واویلا؛واویلا واویلا واویلا؛واویلا واویلا واویلا

*************************************

بـسـوزد دل ارض و سـما          بـه یـاد غــربـت کــربــلا

حسیـن فـاطـمـه لب تـشنه          شد قـتـیـل شمشیر و دشنه

دشمـن و جـسارت واویلا          زیـنـب و اسـارت واویـلا

واویلا واویلا واویلا؛واویلا واویلا واویلا؛واویلا واویلا واویلا

 پخش سبک   

من که نـدانـستم آقا، قـدر زیـارت تو رو          نشه یه روزی که بیاد، به من بگی دیگه برو

بـبـیـن شـکـسته آمـدم ** به گـل نـشستـه آمـدم ** خـسـتـۀ خـستـه آمـدم

جوادی و ابن الجواد ** خیلی کارا ازت میاد ** دوست دارم خیلی زیاد

غریب آقام؛آقام آقام ** غریب آقام؛آقام آقام (۲)

******************************

میان حجره ای غریب، بدون یار و بی حبیب          ذکر لب خونیِّ تو، امن یجیب امن یجیب

زهر جفای همسرت ** آتش زده بر جگرت ** هیچکی نبود دور وبرت

تـشنۀ تشنه دل کـباب ** چرا نـدادن به تو آب ** ای پـسـر ابـو تـراب

غریب آقام؛آقام آقام ** غریب آقام؛آقام آقام (۲)

*****************************

یواش یواش داره میاد، ماه عزا غم حسین          آی نوکـرا آمـاده شیم، برا محـرم حسین

ماهی که دل رنگ خداست ** به غم وغصه مبتلاست ** روضه خوانش خود خداست

برای اونکه باوفاست ** غریب دشت کربلاست ** سر داره اما سرجداست

غریب آقام؛آقام آقام** غریب آقام؛آقام آقام (۲)

بی نـوایم من نـوایم مـی‌دهـی؟           تـشـنـه‌ام آب بـقـایـم مـی‌دهـی؟

من مریضم تو شفایم می‌دهی؟           می‌کنی دل های غمگین را تو شاد

یا جـواد و یا جـواد و یا جـواد

تا دلـم تـنگ حـریـمت می‌شود           عاشق خُـلـق رحـیمت می‌شود

سائـل دست کـریـمت می‌شـود           من مریضم تو مرا هستی مراد

یا جـواد و یا جـواد و یا جـواد

ای مرا تو چشمـۀ خـیـر کـثـیر           من فـقـیرم تو کریمی بی نظیر

دست این افتاده از پـا را بگیر           کـز ازل بر درگـه تو سر نهاد

یا جـواد و یا جـواد و یا جـواد

مرهـمی بر جـان بـیـمـارم بده           شمعـی از بهـر شب تـارم بـده

بـــرگــۀ آزادی از نــارم بــده           تو شـفـیـع ما سوائی در معـاد

یا جـواد و یا جـواد و یا جـواد

دستش همیشه بـاز و خداوند جود، بود            روی لب ملـک ز ثـنـایش سـرود، بود
تـنـهـا دلیـل خـلـقـت هر آنچه بود، بود            عرش خـدای عـز و جل را عمود، بود

عـالـم ز درک مـرتـبـتـش کـل روز را            نزد مـقـام و منـزلـتـش در سـجـود بود
با اینکـه از عـوام فـقـط نـاسـزا شـنـیـد            روی لبـش هـمیشه سـلام و درود، بود
مولا مدال و رتبه ای از شاه طوس داشت
از هر شعاع پرتوی شمس الشموس داشت
در عصر خویش والی نـور و امام شد            قـائـم مـقـام حـضـرت خـیــرالانـام شـد
فرقی نداشت؛ با همه "طی اللسان" داشت            با نوح و کوه و روح و ملک همکلام شد
هر ذره از وجـود خودش را فـدا نـمود            تا اینکه نزد شهـر "هـو الحق" بنام شد
آنقدر روح پاک وشریفش مبارک است            در کـاظـمـیـن، بـانـی "دارالـسـلام" شد
"مولای کل مومن" و ایمان محض بود
عـالم تمام جـسم، و او جـان محض بود
کـم های نطـق بی مثلـش ازدیـاد داشت            در اوج غم دلی شعف انگیز و شاد داشت
حـبـل اللهـی که تا به خـدا امتداد داشت            حالـی عجیب مـوقـع هـر بـامداد داشت
آنــقـدر دلــبــری ز خـلایـق نـمـود کـه            جا در میان "صحن عزیز" فؤاد داشت
از لطف آن خـزانـۀ غـیـبش جـواد بود            مال و منال و در و گوهر هم زیاد داشت
اما هـمیـشه از کـرمـش بـذل مـال کرد
مردم "الف"، و قامت خود مثل "دال" کرد
تـشنـه مـیـان حـجـره به دنبـال آب بود            هـر دم به یاد طفـل رضیـع ربـاب بود
وقتی ز زهـر کـینه دلش پاره پـاره شد            قـلـبـش برای حضرت زینب کباب بود
آن لحظه که نوای "حسن جان" از او دمید            رنگی نداشت بر رخ و در اضطراب بود
مثل حسن غریب و جگرسوز کشته شد            مثـل حـسیـن زیر جـبـیـنـش تـراب بود
صد شکر نیزه‌ای به دهانش نخورده بود
صد شکر خیزران به لبانش نخورده بود

ﻣﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻦ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺟﻨﺎﻥ ﺭﻫﺴﭙﺭﻡ          ﺻﺪﻑ ﻋﺼﻤﺖ ﺩﺭﯾـﺎﯼ ﻭﻻ‌ ﺭﺍ ﮔـﻮﻫـﺮﻡ
ﻣﻦ ﺟﻮﺍﺩﻡ ﮐﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﯾﺰﻩ ﺧﻮﺭ ﺟﻮﺩ ﻣﻨﺴﺖ          ﻧﻬـﻤـﯿـﻦ ﺣﺠّـﺖ ﺣﻖ ﻣـﺎﯾـۀ ﻓـﺨـﺮ ﺑـﺸـﺮﻡ

ﭘـﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﭘـﺪﺭ ﻫـﻤـﺴـﺮ ﻣـﻦ کـرد شـهـیـد          ﮐﺰ ﻏﻤﺶ ﺷﻤﻊ ﺻﻔﺖ ﺳﻮﺧﺖ ﺯ ﭘﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ
ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻨﺪ ﭘﯿﺮﻭﯼ ﺍﺯ ﺧﻂ ﭘﺪﺭ          ﺩﺍﺩ ﺯﻫــﺮﯼ ﮐـﻪ ﺷـﺪﻡ ﭘـﯿـﺮﻭ ﺧـﻂ ﭘــﺪﺭﻡ
ﻫﺮﭼﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺟﮕﺮﻡ ﺳﻮﺧﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ آﺏ ﻧﺪﺍﺩ          ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺐ ﮐُـﺸﺖ ﻣﺮﺍ ﻫـﻤـﺴﺮ ﺑـﯿـﺪﺍﺩ ﮔـﺮﻡ
آﺳﻤﺎﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺩﺍﻍ ﻣﻦ ﺗـﺎﺯﻩ ﺟـﻮﺍﻥ          ﮐﺎﻧﺪﺭ ﺍﯾﻦ ﺣﺠﺮﻩ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﺧﺒﺮﻡ
ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﻣـﺎﺩﺭ ﻣﻦ ﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻣﻦ ﻫﻢ          ﭘــﯿــﺮﻭ ﻣــﺎﺩﺭ ﻭ آﻣــﺎﺩﻩ ﺑــﺮﺍﯼ ﺳــﻔــﺮﻡ
ﻭﻗـﺖ ﻣُـﺮﺩﻥ ﭘـﺪﺭﻡ ﭼـﺸـﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ          ﻣﻦ ﻫـﻢ ﺍﯾﻨﮏ ﺑـﺨـﺪﺍ ﭼـﺸـﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﭘـﺴﺮﻡ
ﭘـﺴـﺮﻡ ﺭﺍ ﺑـﮕـﻮ ﺍﯼ ﺑـﺎﺩ ﺻـﺒـﺎ ﺯﻭﺩ ﺑـﯿــﺎ          ﮐـﻪ ﻣـﻦ آﻣــﺎﺩۀ ﺭﻓــﺘـﻦ ﺑـﻪ ﺩﯾــﺎﺭ ﺩﮔــﺮﻡ
ﮔــﺮﯾــﻪ ﮐـﻦ ﺷــﯿــﻌــﻪ ﮐـﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺳــﺘـﻢ          ﭘﺎﺭﻩ ﭘـﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺯﻫـﺮ ﻫـﻼ‌ﻫـﻞ ﺟﮕـﺮﻡ

اول راه، غزل داغ و پریشان بشود…!           بیت بیت غزل از داغ تو بی جان بشود

روزها فکر من این است و همه شب سخنم           که چرا بیت خودت؛ بهر تو زندان بشود؟

مرغ باغ ملکوتی و زمین جای تو نیست           پس عجب نیست مقامات تو کتمان بشود

خواست قـتل پدرت پاک شود از اذهان           دخترش را به تو داده ست که جبران بشود

بلکه یک گرگ صفت آمده تا در حرمت           پـشت آقـایـی بـی حـد تو پـنـهـان بـشـود

ام فضل است و یا شمر، چه فرقی دارد؟           خواست با تشنگی ات درد، دو چندان بشود

کـربـلایی شده ای لحـظه آخـر ز درون           زهـر نـیـزه ست اگر وارد میدان بشود

فرق دارد غمت اما؛ ز غم و داغ حسین           کـفـتـری کو بـرسد؛ سایه ایشان بشود؟

غزلم گرچه پُر از زخم؛ ولیکن ای کاش           مـرهـم زخـم دل شـاه خـراسـان بـشـود

و جنس درد تو از جنس روضۀ حسن ست         غریب خانۀ خود! غربت تو در وطن ست

چگونه و به چه قـیدی؟ چه نـام باید داد؟         به ام فضل و به جعده اگر رباب زن ست

زبان به شکوه گشوده ست زهر و می داند         که این دو روح و دو تن نیست، بلکه یک بدن ست

همیشه خون جگر نقش بسته بر دل تشت         چنان که زینت هر باغ، سبزی چمن ست

اگـر چه با حـسـن افـتـاده روی درد دلت         ولی حسین هم این بین با تو هم سخن ست

گریـز روضه اگر ناگـزیر از غـم اوست         حـدیث اشـک و غـم دیـدۀ اباالحـسن ست

شـدنـد بـر تـن تـو سـایـبـان کــبــوتــرهـا         هـنوز روی زمین، آفـتـاب، بی کـفـن ست

زهر به جان زد شررم ای پدر           سوخت ز پا تا به سرم ای پدر

جواد مظلوم تو از دست رفت           نـمـانـده دیـگـر اثـرم ای پــدر

من که غریبانه زدم دست و پا           مگر تو گـیری به برم ای پدر

شـمـع شـدم آب شـدم سـوخـتـم           لختۀ خـون شد جگـرم ای پدر

حجـرۀ دربـسته مرا شد قـفـس           ریخت همه بال و پرم ای پدر

کاش که می‌بـود به بـالای سر           ایـن دم آخـر پـســرم ای پــدر

یار؛ مرا کـشت به فصل شباب           زد به جگـر نـیـشـتـرم ای پدر

تـشنـه‌ام و به یـاد جـدّم حـسین           اشک‌فـشان از بصرم ای پـدر

با نـفـس « مـیـثم » دلـسـوخـتـه           ریخت به دل‌ها شررم ای پدر

ای خـدای جـود ای جـودِ خـدا           مقصد مخـلوق و مقصود خـدا

خاک کـویت مُهـر ارباب کرم           ریـگ جـویت دُرّ نـایـاب کـرم

کـاظـمیـنـت کعـبۀ بیت الحرام           آسمان ها را مطاف صبح و شام

ما همه عـبدیم و تو خیر العـباد           مـا گـدا و تـو جـواد ابن جـواد

ای تـرابت طیـنـت مـاه رجـب           ای جـمـالـت زینت مـاه رجـب

ماه گردون سائلت را دستبوس           آفـتـاب دیـدۀ شـمـس الـشّمـوس

خـلـق عـالـم آشـنـای جــود تـو           جـود مـحتاج و گـدای جود تـو

چهره ات چون روز شب را نور داد           عـاشـر مـاه رجب را نـور داد

تو رضا را گـوهـر یکـدانه ای           نـازنـیـن ریـحـانۀ ریـحـانـه ای

پیش جود تو کـرامت زنده شد           با وجـود تو امـامت زنـده شـد

ای درخـشـیـده میان دو عـلـی           ای ولـیّ حـقّ و باب سـه ولـی

کـیست مانند تو در دور زمان           بر پدر کُـشته دهـد حـرز امان

عفو از عفوت به غـیرت آمده           جود از جودت به حـیرت آمده

عفو جزئی از وجود چون تویی           جود می نازد به جود چون تویی

نور علمت دل ز عـالم می برد           هوش از یحیی ابن اکثم می برد

این تویی با آنهمه قدر و جلال           در سنـین کـودکی پـیـر کـمـال

سر کشان علم سر کوبت شدند           عـالـمـان دهر مغـلـوبت شـدند

تا تو در محفل کنی طرح سؤال           پوراکثم کودکی گنگ است و لال

ایکه پیش از دل تو در دل زیستی           وصف تو گـفـتم نـدانم کـیستی

شمس هـشتم را سـرو سیـنهای           چـارده مـعـصـوم را آئـیـنـهای

پیـشـتر از خـلـقـتت بودی امام           بـر تو و بر خـلقـتت بادا سلام

ای عرش، خاک پای تو یا حضرت جواد            جود و کرم گدای تو یا حضرت جواد

دل مـهـبـط ولای تو یا حضرت جـواد            قـرآن پُـر از ثنای تو یا حضرت جواد

مـدّاح تـو خـدای تو یـا حضرت جـواد

جان جهـان فـدای تو یا حضرت جواد

در حُـسن تو فـروغ خـدا موج می‌زند            آیات جود و لطف و عطا موج می‌زند

در خُـلق با صفـات، صفا موج می‌زند            در طلعـتت جـمال رضا مـوج می‌زند

راز و نیار و ذکـر و دعا موج می‌زند

در صحن با صفای تو یا حضرت جواد

تو کـیـستی؟ فـروغ خـداونـد سـرمدی            فـرزنـد فـاطـمـه ثــمـر قـلـب احـمـدی

جـان مجـسّـم اسـتـی و روح مجـرّدی            دیـن را مـؤیّــدی و خــدا را مـؤیّــدی

ابـن الـرّضـای اوّل و سـوّم مـحـمّـدی

ایمان بود رضای تو یا حضرت جواد

جـود و کـرم دو سـائـل باب کـرامتـت            بر نه فلک حکـومت و در دل اقامتت

در روز حـشر چشم قیامت به قـامتت            از کـودکـی به دست، لـوای امـامـتـت

بر مـلـک بی حـدود الـهـی زعـامـتـت

خود چیست اقتضای تو یا حضرت جواد

عـلـم تو فـوق عـلم تـمامیِّ عـالـم است            در شرح علم و دانش تو وصف ما کم است

عاجز به پیش نطق تو صد پور اکثم است            گـفـتار تو تمام چو آیـات محـکم است

هر جمله ات حیات دو صد پور مریم است

ای حرز جان، دعای تو یا حضرت جواد

پایت به فرش و زینت عرش معظّمی            در کـودکـیـت پـیـر اسـاتـیـد عــالـمـی

احـیـاگـر هـزار مـسـیـحـا به هر دمی            آری نـهـم وصـیِّ رســول مـکــرّمــی

ابـن الــرّضــای اشـــرف اولاد آدمـی

خـلـقـت بود برای تو یا حضرت جواد

مأمون ذلیـل عـزّت و جـاه و جلال تو            قـدر و جـلال و منـزلـتـش پـایـمال تو

قـرآن گـواه دانش و عـلـم و کـمـال تو            پـیـدا بـود جــمـال خـدا در جـمـال تـو

جنّت شکـوفه ای بود از یک نهـال تو

هستی بود عطای تو یا حضرت جواد

با آن جلال و عزّت و قدر و کمال و جاه            گـردید بر تو خـانـۀ در بـسته قـتـلگـاه

شد هـمـسـر تو قـاتـلـت ای حجّـت اله            در موسم جوانی، بی جرم و بی گـناه

شــد قـسـمـت تـو زهــر جـفــا آه آه آه

از یـار بی وفـای تو یا حضرت جـواد

در بین حجره سوختی و دست و پا زدی            وز سوز دل رسول خدا را صدا زدی

هنـگـام مـرگ نـالـۀ به یاد رضا زدی            از اشگ دیده زخم درون را دوا زدی

در بیـت خـویش نـالـۀ واغـربـتـا زدی

کی بود این سزای تو یا حضرت جواد

دنـیـا نـدیــد بـعـد پــدر شــادمــانـی‌ات            پـیـوستـه بود غـصّه و درد نـهـانی‌ات

تـا شـد خـمـوش زمــزمـۀ آسـمـانی‌ات            قاتل گریست بر تو و بر نوجـوانی‌ات

در قلب «میثم» است غـم جـاودانی‌ات

سوزم من از عزای تو یا حضرت جواد